Πρωτόλειο.

Κρατάω ημερολόγιο
στα χαρτάκια που μου αφήνουν τα παιδιά
τα τιπς της βάρδιας.
*
δεν αισθάνομαι τίποτα
από όλα αυτά που όλοι λένε να θυμάσαι
πως είναι όλα μέσα στη ζωή και τι θα κάναμε χωρίς αυτά
*
Έχω πετάξει τα πάντα έχω αδειάσει όλους τους χώρους
και τώρα άμα φωνάξεις το σπίτι σου απαντάει
έλα τώρα και θα δεις
πώς το σπίτι απαντάει καλύτερα
απ’ότι μπόρεσα εγώ ποτέ.
*
ο αέρας αφόρητος
το σπίτι σαν να ανασύρεται από τη θάλασσα και να φωνάζει σπίρτο.
Οι εφιάλτες μου αντιγραφές των αντιγράφων σου
έρχεσαι και παίρνεις την παιδική μου ηλικία
καλώς ή κακώς
δεν έχει μείνει άλλη και σηκώνομαι
έτοιμη τώρα να κατακτήσω το σύμπαν
τέλος τα δάκρυα μαμά.
*
Τα κομπρεσέρ σταμάτησαν να ακούγονται
τείνω στο συμπέρασμα πως η ανακαίνιση του διαμερίσματος
του τετάρτου ορόφου ήταν απλώς μια βιτρίνα
που κάλυπτε τον θόρυβο που έβγαζε
η αλλαγή διάταξης που επιχειρούσες μέσα μου

υ.γ η τσάντα προσπαθεί ακόμη να ξεχάσει
την άμμο από το καλοκαίρι
και εγώ την πιέζω
σαν να μη ξέρω καλύτερα.