Δρόμοι που είχα να περπατήσω χρόνια και κάπως, με κάποιον τρόπο, τους ψιλοθυμόμουν. Ανοίγουν ομπρέλες, μετά κλείνουν και μετά χάνονται ή χαρίζονται. Η βροχή σταματάει και ξαναρχίζει, όπως στο Λονδίνο. Το κέντρο είναι μικρό, περπατιέται μέσα σε δέκα λεπτά, ανηφόρες και κατηφορες και φαγάδικα σε κάθε γωνιά, με επιγραφές τύπου 《Καζάν ντιπι με κρέμα απο γάλα βουβαλιου》ή 《Του Λάμπρου》, που ειναι απίστευτα οικείες, και ομίχλη πυκνή κάτω στη παραλία, τόσο που δεν βλέπεις την μύτη σου. Γιατί όμορφη; Όμορφη γιατί έχει αυτα τα στοιχεία του παρελθόντος εδώ και εκεί, στους τεράστιους πεζοδρόμους και στις τεράστιες πλατείες. Τα συναντάς μπροστά σου μαζι με το φεγγάρι που κρύβεται σχεδόν πάντα στην υγρασία. Γιατί έχει και τα δικά σου στοιχεία του παρελθόντος και πάνω που λεω ότι κατάφερα και σε απέφυγα, πέφτω πάνω τους στο επόμενο στενό, πέφτω πάνω σου ακόμα και εδώ. Συναντιόμαστε οι πολύ αγαπημένοι που είμαστε μακριά, συναντιόμαστε σαν να μη πέρασε μια μέρα. Πάντα οι ίδιοι, δεν ξέρω πως γίνεται και δεν λείπει πότε κανένας μας. Έχουμε να πούμε ιστορίες ο ένας στον άλλον τόσο υπερβολικές που δεν γινόμαστε πειστικοί με τίποτα. Ιστορίες για δικαστήρια και ψευδείς κατηγορίες, για μετακομίσεις, για πτυχία με πανό και για βρεγμένα τσιγάρα. Για γλάστρες και για εξωφρενικές προσκλήσεις σε εξωφρενικους καφέδες. Με περιμενει μια αγκαλιά στο σπίτι. Ψέματα, εγώ περιμένω μια αγκαλιά στο σπίτι. Για έναν γαλήνιο ύπνο. Κάποιοι άνθρωποι πάντα θα μυρίζουν αλκοόλ όταν τους φιλαμε στα μάγουλά τους. Μου φωνάζουν ψιτ ψιτ από το μπαλκόνι και μαζεύονται γύρω μου ξαφνικά 10 γάτες, 10 πολυ όμορφες γάτες. Λενε πως οι γάτες τον χειμώνα είναι πιο όμορφες γιατί το τρίχωμα τους φουντώνει. Και εμένα η δικιά μου, μου εχει ήδη λείψει. Εδώ ακόμα και οι γάτες είναι πανέμορφες, όπως ειναι και τα αγόρια που μας σερβίρουν τα ποτά μας και μας κερναν τσιγάρα. Τα αγόρια που ξέρουμε ότι δεν θα ξαναδούμε. Όμορφα σπίτια που βάφτηκαν και στολιστηκαν απο την αρχή, με τακτοποιημένα στυλό και συλλογές από αναπτήρες κλεμμένους. Με βαμμενα πορτοκάλι πλακάκια και έπιπλα κληρονομιάς. Στοιβαζόμαστε οι φίλοι, οι εραστές, οι συγγενείς δύο και τρεις μαζί και δεν φτάνουν τα παπλώματα να σκεπαστουμε όλοι. Κάποιοι πρέπει να αγκαλιαστούν αν δεν θελουν να κρυώσουν. Φίλοι που ταξιδεύουν μαζί, μένουν μαζί για πάντα. Φίλοι που μαθαίνουν πού να βάζουν κόμματα ή μαθαίνουν συνώνυμα της λέξης αενάως -και τα χρησιμοποιούν συνέχεια-. Σου ζητούν να γράψεις δύο αράδες και εσύ γράφεις :《Θέλω να σκίσω όλες τις σελίδες όλων των τετραδιων που θα φτάσουν ποτέ στα χέρια μου, μήπως και σταματήσω ετσι να γράφω για ‘σένα》, δεν ξέρεις πως σου ‘ρθε, αλλα σου αρέσει. Από πίσω παιζει ο λατρεμένος Τζόνι Κας. Ποτήρια με νερό που σε αναγκάζουν να κατεβάσεις, αλλα εσυ θέλεις να τα πετάξεις στον τοίχο. Δεν θέλεις να ξαναπιεις νερό, αλλα την επόμενη στιγμή καταλήγεις να πίνεις για να κατέβει κάτω ένα παναντολ αντβανς. Αυτοί που θα επρεπε να μη σου κρύβουν τίποτα, δεν σου λένε ποτέ την αλήθεια. Γιατι; Γιατί σε εγκαταλείπουν ετσι, πετώντας σου το μπαλάκι; Γιατί σε καταδικάζουν σε φταίχτη; Εγώ χρησιμοποιώ εσένα και εσύ εμένα και δίνεις καθυστερήσεις (γιατι;) και πάμε σε παράταση και καταλήγουμε στα πέναλτι. Στα πέναλτι δεν μπορείς να με αποφύγεις, ούτε και εγω εσένα. Εγώ προσπαθώ να πιάσω τη μπάλα και εσύ να με γκρεμίσεις ή το ανάποδο.
Γυρνώντας πίσω όλα γίνονται ακόμα πιο οικεία. Η ρουτίνα είναι πάντα οικεία. Ακούω μια κοπέλα να φωνάζει《σ’αγαπώ》 σε μια άλλη κοπέλα απέναντι και θέλω να της πω 《Ναι, αλλά που την βάζεις;》. Φτάνω σπίτι. Άλλοι καίνε γράμματα στο μπαλκόνι και άλλοι απλά τα καταχωνιαζουν σε ένα μαύρο κουτί, με επιγραφή απαγορευμένον στο βάθος της ντουλάπας ή διαγράφουν φακέλους ολόκληρους, με δεκάδες αρχεία από την μνήμη RAM, με σκοπο να τα διαγράψουν αργότερα και από το νου τους. Αφού τα κρύψουν βγαίνουν να πιουν μια μπύρα και να αναστεναξουν.
Χωνω αυτα τα πράγματα σε ενα κουτι απο ταρτολετες και το πετάω στο βάθος του τελευταίου συρταριου και τρεχω στη δουλειά. Αυτό το υποθετικό μαγαζί, το κρυφό, στο πιο κεντρικό σημείο. Κάποιος φέρνει ένα τσουβάλι χουρμάδες για κάποιον που θα περάσει αργότερα να τους πάρει. Κάποια μέλη του Ρουβικωνα συνελήφθησαν και εγώ παραλίγο να κλέψω τα γυαλιά ενός θαμώνα. Πού είναι το μυαλό μου; Δεν εμπιστεύομαι τους ανθρώπους που θέλουν να δείχνουν ευγενικοί ενώ δεν ειναι, με τρομάζουν. Με τρομάζει και που η πρώτη εντύπωση για καποιον είναι η πιο καθοριστική. Με τρομάζει η φαντασία μου και οι ιστορίες που φτιάχνω, αυτά τα παιχνίδια του μυαλού που λέμε. Από όλα τα σενάρια εγώ θα φανταστώ πάντα το χειρότερο. Θα σας πω γιατί. Γιατί αν έμαθα κατι φέτος, αυτο ήταν ότι οσο και να μη θες να το πιστέψεις, πάντα το worst case scenario είναι που έχει συμβεί κάτω από τη μύτη σου.
Ενημερώνω εναν τύπο για τις μπύρες που έχει το μαγαζί. Μου λείπει η Βόρεια, την θυμάσαι την Βόρεια ; Χαζεύω κάτι συλλεκτικα μπουκάλια Ντισαρονο και βοηθαω μια κυρια που αγορασε ενα έξυπνο κινητό να κατεβάσει το φεισμπουκ. Η μάνα της, μου λεει, άνοιξε την πόρτα και έφυγε χτες, αρχές άνοιας. Την βρήκαν και την μάζεψαν στο Α.Τ Περιστερίου. Μου είπε:《Κάποια πράγματα τα διακωμωδουμε για να μη τρελαθούμε》. Η Ειμυ, λέει, όταν πήγε στο κέντρο απεξάρτησης είπε ότι έπινε γιατί τα έκανε θάλασσα και έχασε τον άντρα που αγαπούσε. Ο γιατρός είπε ευχαριστημένος οτι ευτυχώς για ‘κείνη δεν ήταν αλκοολική, είχε απλά κατάθλιψη. Αυτο το έμαθα τυχαία απο μια συνονοματη που μετά συζητήσαμε για τη γιορτή μας. Πλησιάζουν και τα γενέθλια μου. Τα είχα ξεχάσει. Ξεκίνησε και η σεζόν του Σταυρού και κανονιζουμε τα ρεπό. Ξέρει εκεινος που θα θέλει να με βρει πια που να με βρει. Τερμα τα ραντεβου για καφέδες. Τώρα αγαπημένοι μου θα βρισκόμαστε στο Σταυρό. Στο μαγαζι τώρα παίζει τζαζ και καποιος κάνει παραγγελια Στρατο Διονυσίου και μετά εγώ προσθέτω στη πλειλιστ τους Τρεις Καφέδες. Ντρέπομαι τα σκαλοπάτια που ανεβαίναμε αγκαλιά . Ντρέπομαι . Πάλι η λέξη καφές στον τίτλο, τυχαίο ; Είμαι πολύ θυμωμένη. Ξεφλουδιζω τους τοίχους μου, πετάω τα ρούχα μου. Η Φ. με παρακαλάει να ξαναβαψω τα μαλλιά μου πορτοκαλί και εγώ την βρίζω. Πορτοκαλι; Δεν πρόκειται να ξανακάνω τα μαλλιά μου πορτοκαλί ποτε, προτιμώ να τα ξυρισω γουλι. Ποτέ. Ούτε βέβαια και ξανθά. Γενικά ξεχάστε τα ανοιχτά χρώματα. Μαύρα θα πάω να τα βάψω. Να χασω το σήμα κατατεθέν μου. Δεν μπορω να χορέψω, μπερδεύω τα βήματα μου. Μπορώ όμως να περπατήσω, έστω και αυτόματα. Προς την άλλη κατεύθυνση. Ο Λ. λέει πως αν είναι θέμα ποσότητας, σε έχω νικήσει κατά πολύ και αν πάλι είναι θέμα ποιότητας, πάλι σε κερδίζω. Εγω απαντώ ότι σίγουρα εγω έχω χάσει αυτό το ματς παταγωδώς, μα ο χαμένος τα παίρνει όλα. Γνωστή ατάκα. Πετυχαίνω στο τραμ τον ξανθό τύπο απο τη συναυλία και θέλω να τον πιασω απο τον ώμο και να του πω 《Γυρίσαμε Αθήνα, τώρα όλα όπως πριν》. Φοράμε καινουρια παλτό και ζακετες. Κλείσαμε τα καλοκαιρινα μας στη ντουλάπα και έτσι θα δυσκολευτείτε να μας αναγνωρίσετε στον δρόμο. Ξεχάστε τα βιβλία που διαβάζαμε. *διόρθωση : τα βιβλία που σας διαβάζαμε. Πάλι καλά που το διάβασμα δεν κόβεται με τίποτα τουλάχιστον. Εμείς θα κρατήσουμε στο μυαλό μας τα μυστικά του σωστού πακεταρισματος, κανα δυο ατακες και εκείνη την εικόνα της κοπέλας που χτενίζε τα κόκκινα μαλλιά της έξω στην αυλή. Αυτά .
-τα υπόλοιπα δεν πρεπει να τα γράφω-
Και κάπως έτσι ξεκινάει πάλι η ρουτίνα.
Ξημερώνει στη μεγάλη πόλη.
Όλα όπως πριν,
εκτός που δεν μπορώ να ξαναπιω εσπρεσακι.
Τώρα πίνω αμερικανο.
Ποτέ σκέτο.
Αντίο.
Σαν υστερογραφο,
Καλύτερα που σε εμένα δεν έφτιαξες πότε μια κούπα καφέ το πρωί .
Red’s dead baby… Red’s dead .
αστακο*ιστορίες 