Είναι μεσημέρι κι έχω ανοίξει ποίηση
οι υπηρεσίες συνεχίζουν κανονικά τη λειτουργία τους
αλλά είμαι σχεδόν σίγουρη πως ο κόσμος τελείωσε λίγο πριν ξυπνήσω το πρωί
έχω ανοίξει ποίηση για να μάθω
πρώτη σελίδα γράφει βάλε πλυντήριο στους εξήντα, συνεχίζεις με όποιον βγει στο ύψος του.
Έβαλα γυαλιά.
Δεν μου είπανε πόσο τρομακτικό είναι να βλέπεις τόσο καθαρά.
Δεν έχει χώρο για τα προσωπικά σου φίλτρα και τέλος πάντων κατεβαίνω
σε διαδήλωση
όλοι να ‘χουμε δικαίωμα στα μυωπικά δράματα
Η χειρότερη επαρχεία είναι αυτή που σου επιβάλλουν στο ίδιο σου το σπίτι
κάθε φορά που κλαις για λογαριασμό αλλουνού.
Από πέτρινες καρδιές ξέρω
πως πάντα καταφέρνουν να φορτώνονται
στα πιο συναισθηματικά τοπία.
Από διαδρομές ξέρω
πως όσο και να πας
πάντα θα νομίζεις πως ίσως υπήρχε κι ένα ακόμη βήμα που αν έκανες
θα ‘ταν ακόμη στη γλώσσα σας
το τραγούδι που πατάς πάντα επόμενο.
αστακο*ιστορίες 