Πουπανεοιγειτονεςοτανφευγουν; Σε ποιών τα παράθυρα παρουσιάζουν το σόου της ζωής τους, όταν εγκαταλείπουν τα δικά μας; Ποιός τώρα τους κρυφοκοιτάει; Οι γείτονες, όπως και οι τόποι, γίνονται πιο πολύ δικοί μας όταν μας αφήνουν ή τους αφήνουμε. Μη σας πω όταν δεν τους έχουμε επισκεφτεί ποτέ, και τους μεν και τους δε.
Εκείνες τις μέρες τρεφόμουν κυρίως με σούπες, νουντλς και ρολά για να αποφύγω οποιοδήποτε πιθανό κουκούτσι λεμονιού στα σουβλάκια ή την σαλάτα μου. Λιωμένο αβοκάντο, φύκια μεταξωτές κορδέλες και ζουμερά αυγά. Όλα κυμαίνονταν μεταξύ αλήθειας και ψέματος, εκτός από τα άδεια ταξί που ανεβοκατέβαιναν το κέντρο και ήταν σίγουρα αληθινά. Τα δρομολόγια της σκουπιδιάρας που ήταν τακτικά και στην ώρα τους, και την πραγματικότητα πως οι ντελιβεράδες δεν κινδύνεψαν ποτέ να φάνε την μάσκα του αυτοκινήτου τους στην απότομη ανηφόρα της Βατάτζη.
Οι άνθρωποι είναι ακόμη ανασφαλείς από το προηγούμενο χιόνι. Βγαίνουν στον ήλιο με διπλά μπουφάν και σκουφιά στα κεφάλια τους. Ίσως δεν είναι ανασφαλείς, ίσως είναι απλώς φριχτά νοσταλγικοί. Σαν τους υαλοκαθαριστήρες κάποιων αυτοκινήτων που έχουν μείνει όρθιοι στα παρμπρίζ. Δεν προβλέπεται σύντομα χιονόπτωση, αλλά ποιος τους το λέει.
Εγω που είμαι καλή μόνο στο να γράφω γράμματα, γιατί από κοντά με πιάνουν τα κλάματα σε κάθε τύπου εξομολόγηση, δεν έχω άλλο παρά να παραιτηθώ. Ναι, φυσικά, κάνεις δεν πληρώνει για μια ιδιωτική βροχή στο διαμέρισμά του.
Θα ήθελα να έχω φροντίσει έτσι ώστε να λαμβάνω το τηλεοπτικό πρόγραμμα σε έντυπο κάθε εβδομάδα και να το μελετώ προσεχτικά. Λατρεύω τα έντυπα. Από την άλλη λυπάμαι πολύ για όσους έχουν βγάλει το ζάπινγκ από τη ζωή τους και δεν πιστεύουν στην αναπάντεχη τυχαιότητα που μπορεί να οδηγήσει στην προσωπική αποκάλυψη, ακόμη και μέσω της τηλεοπτικής παράνοιας.
αστακο*ιστορίες 