Λέει ο Λ. πως διάβασε σήμερα ότι η μεγάλη πλήξη είναι το πουλί που κλωσάει τα αυγά της λαμπρής δημιουργικότητας ή κάτι τέτοιο.
Και εμείς, βεβαίως, όταν μας χτυπά την πόρτα η μεγάλη πλήξη, την καλωσορίζουμε, και μετά στωικά περιμένουμε την γέννηση της δημιουργικότητας, που όταν τελικά προσγειώνεται στο σαλόνι μας -και στη γλώσσα μας, πιο συγκεκριμένα- δεν έχει ποτέ άξιο παραλήπτη.
Οι μόνοι άξιοι παραλήπτες της δημιουργικότητάς μας είναι εκείνοι που όταν τους τηλεφωνούμε εν μέσω πλήξης, ακούν με μεγάλη προσήλωση την λίστα του σούπερ-μάρκετ, τα πρωινά του Σαββάτου. Τους υπερλατρεύουμε, μας υπερλατρεύουν και είναι ο λόγος που δηλώνουμε πως η καθημερινότητα είναι ερωτεύσιμη.
Με αυτούς αξίζει να μοιραστούμε την μεγάλη ευχαρίστηση που πήσαμε όταν τα ξημερώματα μυρισαμε τους πρώτους πάγκους με λουλούδια να στήνονται στη Καλλιδρομίου και τα πρώτα ψωμιά να βγαίνουν φρέσκα απο τον φούρνο παρακάτω.
Όλες αυτές οι σκέψεις προκύπτουν εξαιτίας της τελευταίας ηχογραφημένης εκπομπής των Νυχτερινών Κολυμβητών, εξαιτίας του ξαφνικού μου έρωτα για ένα ακορντεόν και της σελήνης στον Υδροχόο που επιμένει από την αρχή του μήνα να δυσκολεύει την ύπαρξη, παντελώς ξεδιάντροπα -σύμφωνα με εμε.
Σε οδηγεί στη κουζίνα, ενώ ψάχνεις το μπάνιο,
σου ορίζει ημερομηνίες λήξης και τελευταίων ασπασμών,
σου φέρνει πίσω τα αποτσίγαρα σου να σε πείσει πως έχεις ακόμη μια τζούρα και ετσι να καείς στο άναμμα,
σου φανερώνει πως το μεγάλο όνειρό σου θα πλησιάζει κομματιασμένο στην πλάτη διαφορετικών ανθρώπων, σαν τα αρχαία αγάλματα, και εσυ θα επιμένεις πως το θες ενιαίο σε έναν, μάταια.
ΚΑΙ όπως πάντα γοητευμένη καταστροφικά απο την πλάνη του Υδροχόου, θα βγάζεις δηλωση, αφελέστατα, ακόμη και τελευταια στιγμή, πως είσαι ετοιμη για το αυριανό τρεχαλητο, αναμέτρηση μούρη με μούρη, ας ηχησουν φυσαρμονικες, γουι γουιλ σερβαιβ.
Βιβες.
αστακο*ιστορίες 