Γυρνώντας πισω στην Αθήνα προσπαθούμε και ‘μεις να αποκτήσουμε άνοια. Να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε και που μένουμε. Να ξεχάσουμε τις γειτονιές μας και τα στέκια μας. Περιμένουμε να εξαφανιστούν οι φίλοι μας για να βρούμε μια δικαιολογία να εξαφανιστουμε και ‘μεις για άλλα μέρη. Να μη μας κραταει εδώ τιποτα πια.

Περιμένουμε να βρούμε εκείνους που μας περιμένουν στα μαγαζιά μας για να δούμε οτι όλα παραμένουν ίδια.

Παρ’ολα αυτά όταν κλείνουμε την πόρτα πίσω μας, δεν ξέρουμε αν είμαστε σπίτι.

Πίσω δεν είναι σπίτι, μπροστά δεν είναι σπίτι. Μένουμε Άστεγοι.

Από αύριο, όμως, πάλι στους δρόμους θα ξεχυθουμε, θα το ριξουμε στα σινεμά, άντε και κάνα ποτό

Και κάπως έτσι, σχετικά φτηνά, θα τη βγάλουμε την θεραπεία

Όσο για μας θα ρωτάνε στα μπαρ μας,

που στο κάτω κάτω δεν υπήρξαν και πότε δικά μας

Για όσο κάποιος θα μας περιμένει.