Αυτοί που σε αγαπούν σε παίρνουν τηλέφωνο και σου λενε τις προσφορές της εβδομάδας από τον Σκλαβενίτη. Σου λένε Καλημέρα το πρωί. Αυτούς που τους αγαπάς προσπαθείς να τους προστατεψεις. Περπατάς στους μεγάλους δρόμους και λες και φταίνε τα σινεμά της Ακαδημίας ξεκιναει μπροστά στα μάτια σου έκτακτη απρογραμμάτιστη προβολή των ανθρώπων σου που παψανε να είναι άνθρωποι σου. Που δεν διαβάζουν τα κείμενα σου και δεν ξέρουν το όνομα της καινούργιας σου αγάπης. Πότε σταμάτησαν να ειναι ούτε που κατάλαβες . Δεν μπορείς πια να τους προστατεψεις, τους δίνεις την ευχή σου και λες ας προκόψουν. Αναστεναγμός, τα χέρια να κρέμονται και τα πόδια να σέρνονται στους μεγάλους δρόμους. Θέλω να δω μια άλλη προβολή καλύτερα, αυτή δεν τη διάλεξα. Μια για τη ζωή του Σινατρα και να μου δώσεις ένα χάδι που σήμερα ήταν Τσαγκαροδευτερα. Που ούτε αυτό το Σαββατοκύριακο θα τη κάνουμε με το δισάκι μας στον ώμο, που θα το αφήσουμε για άλλη φορά. Που ούτε αυτή τη βδομάδα οι φίλοι μας θα βρουν δουλειά. Που κάνουμε κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, ανεβαίνουμε κατεβαίνουμε σκάλες, στοές, διαβάσεις και όλο χάνουμε το δρομολόγιο μας.
Θα θελα ιδανικά να έπεφτε στα χέρια μου πάλι «Ο άνεμος κουβάρι» αποψε και να πλανταζα πάλι στο κλάμα ,διαβάζοντας το, μπας και αδειασω λίγο. Καλή η άνοιξη και ο Νερούδα, αλλα, τι να λεμε, ακόμα και οι καουμποισσες μελαγχολουν.
αστακο*ιστορίες 