Χαμένη στην εντατική.

* Αυτό το κείμενο δεν το έγραψε η Κιου. Αυτό το κείμενο αφιερώθηκε στην Κιου εκείνη τη μέρα που μπέρδεψε τα κτελ.

«Μια εβδομαδα στην εντατικη. Πηγαινω καθε μεσημερι 12:30 – 13:00 . Με ντυνουν στα γαλαζια τ’αποστειρωμενα. Φιλάω την Κιου φορωντας μασκα και της ψιθυριζω στ’αυτί νότες διάσπαρτες, γιατι ποτε δεν ξεκινησαμε εκείνα τα μαθηματα της μουσικης. Κλαμμενην ρωταω τους γιατρους για τ’αποτελεσματα της αξονικης. Δυστυχως καμια εγκεφαλικη δραστηριοτητα. Μαλακες. Εγω εκει. Σε παροτρυνω να μου σφιξεις το χερι. Να τους αποδειξουμε οτι ζεις. Διπλα σου ενας παππους. Η γυναικα του τον χαιδευει. Του λεει «ξυπνα Μιχαλη μου ανοιξε τα ματια σου να φυγουμε απο δω, μας περιμενουν τα εγγονια μας». Τιποτα ο Κυρ-Μιχαλης. Σηκωνεται κουρασμενα η γιαγια και παρακαλει τον νοσοκομο να της καλεσει ενα ταξι για το Κτελ Λιοσιων. Χαμογελω ασυναισθητα. Γυριζω να σε κοιταξω και το μηχανημα ζωγραφιζει καρδουλες, οι παλμοι σου ανεβαινουν. Οι γιατροι με βγαζουν εξω. «Σας το ειπα οτι ζει» μονολογώ βγαζοντας τα γαλαζια τ’αποστειρωμενα. Παω να μας ξαναγραψω σ’εκεινα τα μαθηματα της μουσικης..